But now, while the radiator is whirring and clucking, a gloomy silence reigns outside.
Are it the grimy window and the snow-laden sky or is it, paradoxically, the sheer muffling dizziness of whirling snow-flocks that explains this sombre stasis?
The snow has obviously reinforced my house-arrest. Though I am already shuffling through the apartment at an amazing speed (and with a single crutch!), outside I still struggle to keep a perilous balance, panicking at the mere sight of icy sidewalks.
But this less-valid persona of mine has also uncovered unexpected reservoirs of sociability: I now blithely chat with taxi-drivers ( whose experience encompasses an astonishing range of medical and legal aspects of traffic accidents). And I have speedily shed deeply ingrained inhibitions to solicit the help of unknown passers-by – if only to be able to cross one of those slippery sidewalks.
This is also a good time to revisit past exhibitions, letting the catalogue of the 2004 Hopper retrospective making up for this winter’s missed exhibition in Paris.
These paintings of sullen people sitting or standing in bare rooms – staring, brooding – depressingly inert, if it weren’t for the bravura of light patches on the wall and the floor.
Those blind walls, stern buildings, empty streets - all quite inhospitable, if it weren’t for the generosity of that nonchalantly stroking light.
And it must be a good book, which quotes Hopper as saying “There is a sort of elation about sunlight on the upper part of the house. You know, there are many thoughts, many impulses, that go into a picture ...I was more interested in the sunlight on the buildings, and on the figures than in any symbolism.”
Besides, how utterly satisfying, to read a catalogue text that officially endorses quiet, clandestine affinities:
“the similarity between Hopper’s Parisian stairway and Xavier Mellery’s same subject”)
Thus I continued my tour of cherished books and images, invigorated by their grace, their bravura - (their sprezzatura? ).
Quite grateful for these sentences, pictures, sights & memories that act “like subtle gold threads in the fabric of one’s life. Given the right slant of light.”(1)
(1) Sprezzatura :
the story
(& Sprezzatura:
the Wikipedia entry )
12 comments:
O, die trap van Mellery!
En drie verschillende rookslierten boven het dak, drie momenten van contemplatie.
Blij te lezen dat je binnenshuis al mobieler wordt. Vandaag beleefde ik het genoegen om door een ongerepte dikke sneeuwlaag te stappen, maar in de stad is dat helaas onmogelijk.
Een mooie avond toegewenst.
bedankt, Leen
(kon het ook niet laten, toch even buiten in de sneeuw geweest - een baldadig spoor nalatend in een enkele nog ongerepte strook - voetje voor voetje + 1 extra kruk-afdruk)
i always thought that sprezzatura was a great concept. en goed om te horen dat het beter gaat. het gaat lukken, als de lente komt zit de flaneur weer op haar fiets. there is a great cristina campo essay on sprezzatura, from the end:
"Mit leichtem Herz und leichten Händen...". Der Rhythmus eines unverfälschten Lebens wird bestimmt von dieser leichten, eindringlichen Melodie, ganz Vergessenheit und Fürsorge, ganz Lächeln und Mitleid. Einst waren die Liturgien, die Riten der festumrissene, gemeinsame Ort solch unsagbarer Rhythmen. Selbst in der schlichtesten aller alten Zeremonien lag die grande allure der Vision: jene sprühende Eleganz, jene verhaltenen, verzückten Zwiegespräche zwischen den Kräftem der Seele und dem Unsichtbaren, jenes Fallen interstellarer Pausen - eine weitere, noch eindrucksvollere Schrift des Gottes, der im blinden Weltklotz tausend Fluchtpunkte öffnete, durch die wir ins Reich überirdischer Schönheit gelangen können: dem Reich der umgewendeten Spiegel und der gesprengten Ketten, wo Nehmen und Lassen in einer Ekstase sich einen. Der Zauber ist das Leben.
dag A. - bedankt voor het prachtige citaat (nu nog kijken of dat essay ook in mijn Franse C Campo bundel staat - aangeschaft in de zomer, na jouw blogpost)
Yet there are mornings when
Even in midwinter, sunlight
Flares, and a rare stillness
Lies upon roof and garden-
Each object eldritch bright,
The sea scarred but at peace.
------Derek Mahon.
that's beautiful - thanks, b.
(& good to know you're still around)
ja het zou erin moeten zijn, ergens in het midden, Mit leichten Händen heet hij in mijn boek.
gevonden, en gelezen "avec des mains légères". Wat een mooie, meanderende meditatie (van Russische tsaren, over ascetische monniken en renaissance prinsen tot Proust & beyond)
goed dat ik dit boek van Cristina Campo nu terug opgepikt heb. ik had het terzijde gelegd wegens het stuitend-paternalistische inleidende essay van ene Guido Ceronetti, die (als ik hem goed begrijp) vindt dat schrijfsters meer schrijvers moeten zijn om iets waard te zijn. Nu ben ik zelf erg verslingerd aan de notie "androgynie", maar dan als "iets" dat toelaat te ontsnappen aan het "of" man "of" vrouw (met alle typische beperkingen van zowel mannenrol als vrouwenrol). Maar bij deze gluiperige Guido, als ik hem juist lees tenminste, gaat het erom dat met name vrouwen zo androgyn mogelijk moeten worden .. (dat herinnert me trouwens aan een post van jou, een tijd terug).
gewiekste guido aan het woord:
"Elles existent, certes, les femmes qui écrivent [...] pourtant il y a une fatalité: moins elles sont écrivaines et plus elles sont écrivains, plus elles valent: chez l'écrivaine, on sent généralement une pénurie d'activité solaire, [...]une réticence de la parole à prendre le chemin de l'ombre, tandis que pour la femme écrivain, la limite est dans sa transformation en androgyne, dans l'acte chirurgical pour s'emparer de visions et de formes qui ne sont pas siennes: elle atteindra avec difficulté le sublime".
lees ik daar wat ik lees????? Ik zou eigenlijk beter de sublieme Cristina Campo citeren ipv deze gladde guido
ja, het is raar. ik laas het nog een keer en ik begreep het zo dat hij het niet goed vond dat vrouwen proberen mannelijk/of androgyn te zijn en dat hun schrijven dan eronder lijdt. en dat het bij mannen, die de vrouwenkant integreren niet zo'n groot probleem is. en dat alleen is natuurlijk geen leuke interpretatie die alleen maar ten laste van vrouwen gaat. hoewel hij ook een beetje gelijk heeft en het is niet leuk als vrouwen proberen mannen te zijn of mannelijke idealen hebben, maar, op de andere kant moeten ze dat soms noodzakelijk om in de maatschappij te kunnen overleven... en hij ziet dat ook als hij zegt dat alleen deze vrouwen die als mannen schrijven, herkenning krijgen en dat het groot schade toebrengt, aan de vrouwen en hun schrijven.
en dat zoiemand als campo dat niet doet en volledig buiten deze onderscheiding, buiten de categorie "schrijver", mannelijk nog vrouwelijk valt. wat natuurlijk nog niets over het androgyne zegt.
maar ja en dan krijg je de hele idealisatie over de breekbaare vrouw (want campo had een hartziekte) en zo en dat is ook iets waar men me moet opletten.
trouwens weet je nog toen wij het over george eliot hadden, wel of niet conservatief/feministisch? het is allebei, ik begon en biografie te lezen van jenny uglow, ze legt het heel goed uit hoe er allebei kanten in eliot's denken en schrijven te voorschijn komen en soms een raare menging vormen.
bedankt voor je interpretatie van dat inleidend essay- iets minder erg dus dan hoe het bij mij aankwam - maar ambiguïteit troef, zoals steeds & overal natuurlijk als het over man/vrouw gedoe gaat. ah, "volledig buiten dit onderscheid" te kunnen vallen ...
Interessant wat je schrijft over Eliot - allebei dus, conservatief èn feministisch - en eigenlijk wel goed te begrijpen gezien de context waarin ze zich moest weren
het is heel goed dat je zo alert was, ik was het bijna vergeten. maar ja, ook is het niet zo erg het is ook niet zo leuk. alleen maar de zachtardigen gaat het lukken en all die anderen zijn zukkels. hoe dan ook.
ja eigenlijk echt heel goed te begrijpen met eliot. het is niet makkelijk met zo veel tegenstrijdige gevoelens en dingens...
trouwens, zwarte zon, edith sitwell heeft een boek geschreven die ook zo heet. was leuk om te lezen. gaat over swift.
ah edith sitwell over swift? will check out!
Post a Comment