The "Frivolous" is there to entice you ... - the "Fragments" are there for you to make sense of......
Contrapunt
6 comments:
Anonymous
said...
Ik las onlangs een gedachte van V. Woolf - 'in de hemel' zullen we, zoals baby's hier, misschien alles moeten leren, het zou jaren kunnen duren vooraleer we zelfs maar beseffen wat we zien of vooraleer we onze nieuwe ogen kunnen scherpstellen. Het licht in deze foto deed me daaraan denken. Nieuw licht.
Na het overlijden van haar dochter, zoekt de schrijfster soelaas in pianospelen, in het aanleren van Bach's complexe Goldbergvariaties. In elk hoofdstuk wordt een beschouwing over een variatie gecontrasteerd met een herinnering aan het overleden kind.
"Door het pianospelen bouwde je een loopbrug, een wankel plankier dat je in elk geval in staat stelde te midden van de verwoestingen rond te lopen. [...] Het inprenten van de noten en het ontwarren van de melodieën had haar beschadigde brein in beslag genomen.[...] Langs slinkse wegen had Bach haar toegang verschaft tot haar geheugen, elke variatie riep herinneringen op aan het kind."
Dat snijdt. Ja, dat zoeken naar een houvast, iets buiten jezelf om het verlies een soort structuur te geven. Persoonlijke rouw is een heel belangrijk literair thema geworden, het beangstigt me soms, al die boeken over 'waar gebeurde' rouw.
Het mooie aan dit boek is dat het door dat thema van de universele helende kracht van muziek de persoonlijke rouw overstijgt.
Het boek is een getuigenis van de unieke "dubbelzinnigheid" van muziek: een hogelijk abstract-intellectueel bouwwerk dat tegelijkertijd intens emotioneel-suggestief kan zijn - een brug tussen de twee hersenhelften. Vandaar juist de helende kracht natuurlijk, muziek als "herschepping van het gemoed".
6 comments:
Ik las onlangs een gedachte van V. Woolf - 'in de hemel' zullen we, zoals baby's hier, misschien alles moeten leren, het zou jaren kunnen duren vooraleer we zelfs maar beseffen wat we zien of vooraleer we onze nieuwe ogen kunnen scherpstellen. Het licht in deze foto deed me daaraan denken. Nieuw licht.
als we tenminste niet verblind raken door zoveel hemels licht ...
Ah wel, dat nemen we erbij. Is het een mooi boek? Deze schrijfster moet ik nog ontdekken.
Het is een heel aangrijpend boek.
Na het overlijden van haar dochter, zoekt de schrijfster soelaas in pianospelen, in het aanleren van Bach's complexe Goldbergvariaties. In elk hoofdstuk wordt een beschouwing over een variatie gecontrasteerd met een herinnering aan het overleden kind.
"Door het pianospelen bouwde je een loopbrug, een wankel plankier dat je in elk geval in staat stelde te midden van de verwoestingen rond te lopen. [...] Het inprenten van de noten en het ontwarren van de melodieën had haar beschadigde brein in beslag genomen.[...] Langs slinkse wegen had Bach haar toegang verschaft tot haar geheugen, elke variatie riep herinneringen op aan het kind."
Dat snijdt. Ja, dat zoeken naar een houvast, iets buiten jezelf om het verlies een soort structuur te geven.
Persoonlijke rouw is een heel belangrijk literair thema geworden, het beangstigt me soms, al die boeken over 'waar gebeurde' rouw.
Het mooie aan dit boek is dat het door dat thema van de universele helende kracht van muziek de persoonlijke rouw overstijgt.
Het boek is een getuigenis van de unieke "dubbelzinnigheid" van muziek: een hogelijk abstract-intellectueel bouwwerk dat tegelijkertijd intens emotioneel-suggestief kan zijn - een brug tussen de twee hersenhelften. Vandaar juist de helende kracht natuurlijk, muziek als "herschepping van het gemoed".
Post a Comment