It’s not an obvious place for museum catalogues piling up, the worktop near the kitchen sink. Nor is a kitchen wall the most fetching background for a postcard of a Bellini sunrise at Gethsemane .
But well, my kitchen is where, bleary-eyed after a bad night, I brew the tea needed to face the day. It’s a quiet place too, at the back of the building, where through the open window you can even hear birds singing and leaves rustling (instead of the gathering roar of early morning traffic).
So just the place to be for anyone with her nerves on edge. And you see, the catalogues, the Bellini sunrise - they’re all part of my Grand Tour programme to bear bouts of insomnia. This Grand Tour starts in fact in the bedroom, around 3AM, when I wholly uselessly wake up. Now 3AM is obviously not the time to start pondering one’s life in general (and especially not one’s limitations & failures in particular). Fretting over work problems is also best not done at that dismal darkest hour.
So that’s why, instead, I then go on a Tour, recalling with all my might moments of contemplative bliss, during purposeful flâneries in Europe’s cities, visiting these most sheltering of places: museums and art galleries. Thus, last week I was in Florence again, climbing up the staircase to the upper floor of the Fondazione Horne, where Giotto’s sturdy Santo Stefano dwells (a prime example of Berenson’s exhilarating tactile values ). That same night I also wandered through the miraculously empty corridors of the Uffizi, and with a burst of happiness suddenly found myself in front of Bellini’s fascinatingly still Sacred Allegory . The next night I was in Dresden, in an overcrowded Gemäldegalerie, finding peace however in front of a Claude Lorrain landscape bathed in cool morning light.
Now, beware, the demons of insomnia are not always that easily tricked. Sometimes the worn brain gets trapped in a chain of futile memories ill suited for transcending nocturnal restlessness. One night last week, for example, my mind’s eye couldn’t rid itself of the image of a tea bag in a cardboard cup of English breakfast tea, bought in Villiers street, on my way from Waterloo station to the National Gallery – thus, because of an obstinate teabag, memories of the gallery alas kept eluding me that night. And then, of course, self-willed escapism can only go that far – sometimes the elephant of anguish in the room is just too big.
Anyway, onto the final stage of the Grand Tour insomniac programme – this involves briskly getting up at five AM, showering, making breakfast in the kitchen, listen to the world awaking and (above mentioned) birds singing & leaves rustling. And then sit down quietly, intently looking at pictures, in the catalogues of the museums visited that night. A bit after seven one can then venture out into the world and join one’s fellow commuters on their way to work (not everyone looking as fresh as they could - statistics say that 1 in 3 people have regular sleeping difficulties and that half of those insomniacs eventually have to resort to sleeping pills) . And before eight one arrives whistling at one’s desk and switches on the computer to discover again the day’s calamities.
They say that this century, so uniquely focused on productivity and utilitarianism, is particularly unkind to the nervous & over-sensitive. But then, the struggle for life has been hard on most people most of the time (even much worse than now, one imagines). Unless perhaps one happened to be an over- privileged Renaissance-man? Or what to think of this 19th century blissful vision of the awakening of the young Montaigne – whose caring father sent in a musician in the morning to make sure the sensitive young man could face the new day without stress.
Hamman - L’éveil de Michel Montaigne (to be seen at the Gaasbeek-castle)
8 comments:
Een heel mooi stuk, Flâneur, en een goede list om de slapeloosheid te verschalken. Vandaag zag ik in de trein hoe vrolijk en geïnteresseerd kinderen op schoolreis eruitzien, en hoe bezorgd en moe de volwassenen zijn. Het prachtige schilderijtje met de ontwakende Montaigne biedt een heerlijk slot, maar ik wens je zelf ook een goede nachtrust en een goed ontwaken toe.
hartelijk dank Leen, voor je commentaar en voor je wensen!
Het is trouwens zo dat jouw Kunstkamer reeds tot een goed ontwaken bijdraagt...
De kunstkamer behoort namelijk tot dat selecte (ochtend-)stapeltje boeken die me moed laten scheppen voor de dag.
Dit doet me zoveel plezier dat de tranen in mijn ogen springen.
Mij helpt op dit ogenblik Chateaubriand, 's morgens, 's middags en 's avonds. Ik ben aan het schrijven en het is vreemd hoe dat het gemoed raakt. Van een slechte zin of een haperende passage word ik droevig, m'n hele leven lijkt een belachelijke mislukking; een goede zin of een nieuwe vondst verandert het perspectief weer. Op en af, af en op. Zoals vaak is de avond mooier dan de ochtend.
Beste Leen - schrijven vergt dan ook zoveel persoonlijk engagement ... Blij dat er Chateaubriand is om je bij te staan.
Je woorden over de emotionele impact van een haperende dan wel goede zin, herinneren me (mutatis mutandis) aan een passage bij Proust. Hij probeert zich een vers uit Phèdre voor de geest te halen - zijn herinnering biedt eerst enkel slecht lopende, mankende zinnen - hij wordt almaar ongelukkiger om dan plots in een elan van gelukzaligheid het vers in al zijn klasssieke schoonheid terug te vinden:
"Mais tout à coup je me le rappelai, les irréductibilités d'un monde inhumain s'anéantirent magiquement ; les syllabes des vers remplirent aussitôt la mesure d'un alexandrin, ce qu'il avait de trop se dégagea avec autant d'aisance et de souplesse qu'une bulle d'air qui vient crever à la surface de l'eau"
Veel sterkte toegewenst bij het schrijven!
Dank je, Flâneur. En wat een prachtig citaat. Ik beschouw Proust als een van de cruciale leeservaringen in mijn leven; Chateaubriand, die ik al wel kende, ondergaat op dit moment die 'transformatie van Thabor' tot intens verrijkende en betoverende kennismaking.
in je Chateaubriand-blogberichten zindert die betovering alvast na ...
how strange! a friend has just told me a couple of days ago that she has started to wake up at 3 o'clock, every morning (with variable success in falling asleep again). i know how bad insomnia can be (in my case, the impossibility of falling asleep, once that happened, things would normally go well) - i experienced it the last 2 years, while working on a book (the fact that i usually work late at night didn't help) - and not even now, after half of year, has i been able to revert completely to my normal sleep patterns.
i wish i had your awesome list of suggestions back then!!!
(i am so touched by the Montaigne scene...)
dear R - your brain must have been in over-drive while working on that book ( which book by the way?) --- so at least the cause of your insomnia was noble! But noble causes or not, going forward i do wish you sound sleeping patterns
Post a Comment